آسمان دیده بر زمین گشوده بود
و مدینه، شب انتظارش را به دست صبح امید می سپرد
که ناگاه در صبح دمی حیات بخش آفرینش،
تولدی دوباره کرد و یازدهمین روشنگرش را به هستی بخشید.
عرش به برکت میلاد جهان افروز امام عسکری (ع) بزم شادی گستراند.
تولد او موعودی را بشارت دهنده است که ظهورش،
سپیده دمی است به سوی روشنایی و مرهمی
برتمامی رنج ها و مقصد تمام رفتن ها و رسیدن ها.
